شعری از داود علی‌پناه روستایم کزج
کزج! نامت چه بی همتاست در پهنای بس پهناور ایران زمین زیباترین واژه هاست نقش تو در پس هر نام و نشان خود موجبات فخر ماست زادگاهم، روستایم، جان پناه دودمانم یادگاران پدر، مادر، نیاکانم نام تو، دیرین ترین یادگارم شاهد شیرین‌ترین خاطراتم بنازم نازین نامت، قدو بالا و اندامت تو هم، چون روستاهای دگر در کنجی از جغرافیای خطّّّّۀ آذربایجان مثل غربت زدگان همچو گنجی، بی نشان گوهری در دانه ای وکوهایت چون صدف بر گرفته، مادرانه، در میان بادهای سرگران با ناله های بی امان پیجان در کوه وکمر، کوهسار نجوا کنان راز های بی شمار زآنچه آمد بر سر و آنچه که از سر گذشت گویا، پیر کنعانی و یاران جملگی، آوارگان همچو یوسف، قعر چاه روزگار، افتادگان هر یکی آواره شهری، دیاری گشتگان برخی دگر، با تو وداع جاودانی کردگان آرزومندان دیدار توند، جمله یاران و باقی ماندگان مردمانت، صادقند و سخت کوش برترینان نجابت، فرّو هوش درّه هایت، هولناک کشتزارانت همه سرسبز و پاک خوشه ها، رنگین، آویزان تاک خانه هایت تنگ هم، آفتابت تابناک کوهایت سرافراز و ریشه هایش، عمق خاک چشمه هایش از خروش، سنگ خارا، کرده چاک در فرازیّ و نشیبی تند، دشت و دامنت راحت چوپان، چرای گلّه‌هاست یادم آید، بچه بودم زیر سقف بی کران آسمان در پشت بام از شامگاهان تا سحر محو در تابی نهایت از ستاره بسته نقشی تا ابد، برلوح خاطر، ماندگار آسمان، یکدست و صاف صحنه پرواز رؤیاهای ناب می گرفتم اوج، با بال خیال دور می گشتم ز بام، می رسیدم بر ماه آن فضای ساکت و بی التهاب قبل از طلوع آفتاب در خروسخوانان صبح پر شتاب در هیاهوی به هم پیوستن برّه ها با نوازشهای آهنگینی از زنگوله ها تارو پود شامگاهان می‌گسست دست وپای خواب و رؤیا می‌شکست بار دیگر، از پشت کوه خاوران مهر رخشان، بی امان در زنگ بیداری دمان ای پسر برخیز! شب برفت و روزی دگر از ره رسید! |