[صفحه اصلی ]     تالارهای بحث و گفتگو -> خاطره‌ها، نظرات، ضرب المثل ها و رسوم محلی -> خاطرات روستا -> ورزش ها و بازی های محلی   نویسندگان نوشته‌ها godadmin مدیر اصلی پایگاه ورزش ها و بازی های محلی | تاریخ ارسال: 1390/10/17- 05:15 | آخرین ویرایش: 1390/10/17- 05:17 | تاریخ ثبت نام: 1384/4/3 تعداد پست‌ها: 16 لطفا اگر اطلاعاتی درباره ورزش ها و بازی های محلی روستا داريد در اين بخش بنويسيد. برگشت به بالای صفحه کاربر ناشناس علی عبداللهی کزج بازی محلی توپ آغاجی (بيس بال کزج ) | تاریخ ارسال: 1390/10/18- 23:27 |  Not Registered اين بازی ,يکی ازبازيهای زيبا ,سرگرم کننده ,نشاط آور وپرتحرک روستای ماست برای انجام آن به يک فضای باز به اندازه ميدان فوتبال نياز است که ما معمولا" در زمينی نزديک روستا موسوم به پيرلر اين بازی را انجام می داديم که فضاي  کافی در  آن وجود داشت . برای شروع بازی وجود حداقل 8 نفر لازم است چون هرچه تعداد افراد بيشتر باشند بازی شيرين تر و جذاب تر خواهد بود . وسايل لازم : 1-يک چوب دستی سبک ومناسب به طول تقريبی يک متر 2-يک عدد توپ تنيس و يا توپ هايی که با نخ درست شده بود  3-دو تکه سنگ يا چيز مشابه برای تعيين محل شروع  فرار و پايان آن يارگيری (بولوشمک): برای شروع بازی ,بايد بازيکنان به دو گروه تقسيم شوند . معمولا" دو نفر از بازيکنان که ماهرتر از ديگران هستند يارگيری می کنند , ساير بازيکنان بسته به مهارت خود ,دونفردونفر,به گوشه ای رفته يکی خودرا طلا (قيزيل ) و يکی نقره(گوموش) نام گذاری می کنند . سپس دست به گردن هم انداخته وپيش دو نفر يارگير برمی گردند وخطاب به آنها می گويند :«هالای هالای بيلری »دراين موقع يکی از يارگيرها درجواب او می گويد:«بنده سالای بيلری », سپس آنها ميگويند:«قيزيلی گوموشي؟» يعنی طلا را انتخاب می کنی يانقره را؟  آن وقت ,آن دونفر يکی قيزيل (طلا) ويکی گوموش (نقره)را انتخاب ميکنند وبه اين طريق يارگيری عادلانه ای انجام می شود تا  مبادا يک طرف ضعيف وطرف ديگر قو يتر باشد. بعداز يارگيری برای تعيين تيمي  که توپ را  بايد بزند به اين نحو عمل می کنند : يکی از دوطرف يارگير سنگ باريک ونسبتا" صافی را برداشته و يک طرف آن را خيس می کند ودر حالی آن را در يک دست خود رو به طرف مقابل گرفته , از او می پرسد: «ياشسان گورو ؟»يعنی طرف خيس راانتخاب می کنند يا طرف چپ را ؟ واو برای برنده شدن و توپ زدن بايد يکی از دوطرف سنگ را  انتخاب کند. بعد سنگ را به طرف آسمان پرتاب می کند وبه اين صورت قرعه بنام يکی از دوطرف برای زدن توپ می افتد.وقتی تيم  توپ زننده و طرف جمع کننده توپ معين شد ,دوگروه ازهم جدا شده, طرف بازنده به سمتی که توپ بايد زده شود رفته وپشت سرهم در فضای پرتاپ توپ تابرد نهايی آن  می ايستند تا توپ زده شده را جمع کرده وبرای زدن ضربه بعدی برسانند . نقطه ای که توپ از آنجا زده می شود «آشاقی ابه » خوانده می شود.نفرات تيم توپ زننده پشت سرهم به نوبت می ايستند تا به توپ ضربه بزنند . هرنفر فقط می تواند دوبار به توپ ضربه بزند که ممکن است به توپ برخورد کند يا برخورد نکند. دونقطه با سنگ يا نشانهای ديگری مانند کنده درخت يا بوته کوچک يا هرنشانی را معين می کنند نقطه اول در محل ضربه زدن به توپ معين می شود که بنام «آشاقی ابه» و نقطه ديگر به فاصله تقريبی 30الی 40متر در جهتی که توپ زده می شود معين می شود که «يوخاری ابه » خوانده می شود . کسی که به توپ دو ضربه می زند بايد فرار کرده و پايش را به نقطه بالايی بزند و مجددا" به نقطه شروع برگردد . برای ضربه زدن به توپ يکی از اعضای تيم مقابل ,توپ را دردست گرفته و در حالی که بازيکن طرف مقابل با چوب دستی مقابل او ايستاده توپ را تا ارتفاع حدود يک متر از زمين و بين خودش و يار طرف مقابل به هوا می اندازد ويار طرف مقابل با تمام زور خود با چوب دستی به توپ ضربه می زند تا توپ ,تا آنجا که می شود درزمين بازی اوج گرفته و از نقطه ضربه فاصله بگيرد . در دوحالت بازيکنان در حال ضربه زدن چوب دستی را بايد به تيم مقابل بسپارند ,يکی زمانی که توپ پرتاب شده به هوا را يکی از ياران طرف مقابل قبل از برخورد به زمين در هوا بگيرد و حالت دوم  زمانی است که يکی از ياران تيم جمع کننده توپ ,يار طرف مقابل را در حال فرار در فاصله دونقطه بازی يعنی «آشاقی ابه و يوخاری ابه »  با توپ مورد هدف قرار داده و بزند. توضيح اينکه جهت ضربه های توپ فقط بايد در جهتی باشد که ياران تيم مقابل برای جمع کردن توپ ايستاده اند در غيراين صررت خودشان بايد برای آوردن توپ بروند. دراين بازی سرعت عمل بازيکنان و مهارت آنها در مهار توپ و گرفتن آن در هوا قبل ازافتادن به زمين حرف اول را می زند هرچه يک تيم قوی تر باشد می تواند توپ بيشتری بزند و از بازی لذت بيشتری ببرد ودر مقابل تيم ضعيف دائما" بايد دنبال جمع کردن توپ اززمين يا«باير» باشد و در هرصورت مهم انجام ورزش و تحرک و تفريح است . بازی بسيار خاطره انگيزی می باشد به طوری همه دوستانی که اين بازی را تجربه کرده اند خاطرات زيبايی از آن به ياد دارند . «لوخ لوخ» برگشت به بالای صفحه ali836us کاربر عادی شرح مختصری از بازی های محلی روستای کزج  | تاریخ ارسال: 1390/11/9- 23:23 |  تاریخ ثبت نام: 1390/10/17 تعداد پست‌ها: 51 ورزش يکی از مباحث مهم زندگی بشر است و انسان بدون پرداختن به ورزش به امراض متعددی دچار می شود . در روستای کزج بازيهای محلی متنوعی وجود داشت که متاسفانه با تغيير سبک زندگی در روستای ما بسياری ازاين بازيها وورزشهای مفيد به دست فراموشی سپرده شده است. اينکه اين بازيها از چه زمانی رايج شده چه کسی آن را ابداع کرده , وارداتی از ولايات ديگر است يا کاملا" بومی است اطلاعی ندارم و از وقتی بزرگ شده و محيط اطراف خودرا شناختم اين بازی ها بوده و توسط بچه ها و جوانان روستا انجام می شد . بازيهای روستای ما اغلب فصلی می باشند بيشتر بازيهای زمستانی در بالای پشت بامهای روستا انجام می شد که از جمله آنها می توان به مالاّ آتی (گردو بازی )-قيش وردی -آشّيق اويينی (يازان و باشينا دويدی )-دووارزنی -پالان پالان - پيشيک پيشيک مايالاّقی - ازّل الی ديملی - فليک قيش (لی لی بازی )-چپی چپی (بازی دخترانه)- و ... همه اين بازيها در بالای پشت بامها انجام می شد اما برخی بازيهای زمستانی هم بودند مانند سرسره بازی که در زمين های اطراف روستا , بيشتر پيرلر انجام می شد . تخم مرغ بازی که بيشتر اواخر زمستان و نزديک عيد نوروز انجام می شد و اغلب در بالای پشت بام يا در کوچه ها و مقابل مغازه ها انجام می شد . بازيهای بهاری روستای ما بيشتر در زمين های پيرلر انجام می شد که از جمله اين بازيها ميتوان به توپ آغاجی - هلّن بيزو - چيلينگ آغاج (زو)- يووا کوشتی - قجمه داش - گيزلن پاچ (قايم باشک بازی )- شيبّيت-کوی بابا(تاب بازی )- دينگلی ديشو(الاّکلنگ )-توپ بازی (واليبال)و... در تابستان خستگی های ناشی از کارهای کشاورزی باغداری و کارطاقت فرسای روستا , کمتر فرصتی برای بازی می ماند و آنقدر خسته بوديم که بهترين تفريح مان آب تنی در رودخانه قزل اوزن يا در چشمه هاو آبشارهاو يا خوابيدن شب هنگام در پشت بام خانه و چشم دوختن به ستاره ها بود . آن زمانها که ما بچه بوديم بازی تمام دنيای ما بود به طوری که از صبح تاشب با علاقه فراوان و بدون هرگونه احساس خستگی بازی می کرديم و با وجود فقرمالی که در اغلب خانواده های ما بود بدون هيچ غم و غصه ای در دنيای زيبای خود از اين بازيها لذت می برديم و اوقات خوش و خاطره انگيزی داشتيم . اگر عمری باقی باشد قصد دارم شرح کاملی از اين بازيها را برای آيندگان و يا کسانی جوانتر هستند و از وجود اين بازيها بی خبر هستند در سايت بنويسم که فرهنگ روستايمان تا حدودی حفظ شده و حد اقل بتوانم قدم کوچکی در حفظ تاريخ اين روستای قديمی و پر ماجرا برداشته باشم . اميد است ساير دوستان وعزيزان که حوصله ای برای شرح فرهنگ روستايمان در زمينه های مختلف دارند اين ميدان را خالی نگذارند و سايت مفيدی را برای بازديد کنندگان و مرجع مناسبی برای آيندگان تدوين کنيم . برگشت به بالای صفحه ali836us کاربر عادی بازی محلی قيش وردی  | تاریخ ارسال: 1390/11/11- 22:54 | آخرین ویرایش: 1390/11/16- 05:58 |  تاریخ ثبت نام: 1390/10/17 تعداد پست‌ها: 51 اين بازی اغلب در فصول سرد سال و در بالای پشت بامها انجام می شد . برای اجرای بازی حداقل وجود چهار بازيکن لازم است . ابتدا يک خط دايره ای (جزخ)روی زمين کشيده می شود مساحت اين دايره بستگی به تعداد بازيکنان دارد هرچه تعداد بازيکنان بيشتر باشد ناچارا" بايد دايره بزرگتری رسم شود. پس از رسم دايره بازيکنان به دو گروه تقسيم می شوند.پس از يارگيری (بولوشمک)شير ياخط يا ياشسان گورو می اندازند . که در واقع نوعی قرعه کشی برای مشخص کردن شروع کننده بازی است . به تعداد بازيکنان يک طرف ,کمربند بايد تهيه شود گروه برنده بيرون دايره و گروه بازنده داخل دايره طوری می ايستند که زير پای هرکدام يک کمربند روی زمين طوری قرار می گيرد که يک طرف آن چسبيده به خط دايره و طرف ديگر کمربند به سمت مرکز دايره امتداد دارد . بازيکنان داخل دايره روبه بيرون دايره و روبروی يکی از ياران طرف مقابل قرار می گيرندو بايد موظب باشند که ياررقيب ,کمربند را ازير پايش نکشد . که اگر اين اتفاق بيفتد يار طرف مقابل با کمر بند می تواند ياران داخل دايره را با کمربندبزند . تنها بازی وقتی به نفع ياران داخل دايره تمام می شود که بتوانند در هنگام کشيدن کمربند يا زدن کمربند , پای خودرا به پای طرف مقابل بزنند. يارانی که بيرون دايره هستند بايد باچابکی و يا استفاده ازحواس پرتی طرف مقابل و يا اجرای ترفند مانند هول دادن طرف به سمت داخل دايره و يا عبور سريع و ناگهانی از لابلای ياران رقيب موفق به ربودن يکی از کمربند ها شوند . اينجاست که بازيکنان داخل دايره بايد منتظر کتک خوردن با کمربند باشند تا وقتی که بتوانند با پای خود ضربه ای به پای طرف مقابل بزنند ويا پای خودرا روی پای طرف مقابل بگذارندکه در اين صورت از دايره خارج می شوند ودر بيرون دايره دنبال ربودن کمربندها ازير پای طرف مقابل هستند . توضيح اينکه هيچ بازيکنی حق ندارد با کمربند به سرو صورت طرف مقابل بزند و تنها می تواند پايين تر از کمر را هدف ضربه قرار دهد. بازی بسيار سرگرم کننده , پر تحرک ,جذاب ودر عين حال خشنی می باشد که بعضی اوقات به دليل رعايت نکردن قوانين بازی منجر به نزاع می شود .اين بازی معمولا" تماشاگران زيادی داشت چرا که ديدن اين بازی هم بسيار سرگرم کننده وجذاب است . برگشت به بالای صفحه ali836us کاربر عادی بازی محلی شيبّيت  | تاریخ ارسال: 1390/11/15- 23:00 |  تاریخ ثبت نام: 1390/10/17 تعداد پست‌ها: 51 مقدمه : اين بازی ,يک بازی پسرانه است که توسط بچه های سنين دوران دبستان انجام می شد در آن زمانها که هيزم بعنوان سوخت اصلی در خانه ها استفاده می شد اين بازی بين ما بچه ها خيلی رايج بود اين بازی فقط در فصل بهار انجام می شد چراکه برای انجام آن زمين نرم و نمناک مورد نياز بود . وسيله بازی فقط ترکه های ضخيم چوب يا شاخه های ياريک درختان بود . شاخه های باريک چوب را به کمک داسک يا چاقوهای باغبانی صاف و نوک تيز می کرديم تا آماده بازی شود . اين چوب های صاف و نوک تيز را شيبّيت می ناميديم .شيبيت های کوچک را چيليک و شيبيت های بزرگ را نيزه کلانتر می ناميديم . نحوه انجام بازی : همانطور که اشاره کردم برای شروع بازی يک قطعه زمين کوچک به اندازه تقريبی يک مترمربع که نرم و نمناک می باشد انتخاب می کرديم برای شروع بازی هرکس شيبيت های خود را در دست چپش می گرفت و روبروی هم قرار می گرفتيم . ابتدا يکی از بازيکنان يکی از شيبيتهای خود را بادست راست يا اگر چپ دست بود بادست چپ محکم روی زمين محکم می کاشت طوری که از انتهای آن می گرفت و آن را بالای سر می برد و با پرتاب آن با سر تيزش به سمت زمين آنرا روی زمين می کاشت . حالا نوبت نفر بعدی بود که با انجام همين کار طوری چوب يا شيبيت را در زمين بايد می کاشت که علاوه بر فرو رفتن درزمين شيبيت طرف مقابل را از جابکند که در اين حالت آن شيبيت را برای خود برمی داشت و برد اين بازی تنها در مهارت از جا کندن شيبيت های کاشته شده بود . اين بازی هم بصورت انفرادی و هم بصورت يارگيری قابل انجام می باشد . ممکن بود حالتی پيش می آمد که سه چهار يا بيشتر شيبيت کاشته شده روی زمين بود که هر کس زور بازو و مهارت بيشتری داشت می توانست شيبيت ها را از زمين بکند و از آن خود کند . توضيح اينکه تعداد نفرات در اين بازی محدوديتی نداشت ولی معمولا"بصورت سه ,چهار يا حداکثر پنج نفره انجام می شد . در نهايت فرد برنده با يک بغل چوبهای شيبيت به خانه می رفت و اين چوب ها سوخت مناسبی برای بخاری های چوبی بود. از نظر ورزشی اين بازی باعث تقويت دست وبخصوص بازومی شود و تحرک دست ها و بالاتنه در آن خيلی زياد است . برگشت به بالای صفحه صفحه 1 از 1     براى نوشتن در محفل بحث و گفتگو باید در پایگاه ثبت نام کنید. براى ثبت نام در پایگاه اینجا را کلیک کنید. براى ورود به پایگاه با نام کاربری خود اینجا را کلیک کنید. Persian site map - English site map - Created in 0.07 seconds with 34 queries by YEKTAWEB 4714