پشت دریاها روستایی است
نام آن است *کزج*
روستایی سرسبز
خفته در سینه ی کوه
چون بهشتی است که بر گوشه ی خاک افتاده
مردمانش خونگرم
ساده و پاک و زلال اند چو آب
چشمه هایش جوشان
رود در دامن آن در جریان است هنوز
و نسیمی که نوازشگر هر لحظه ی اوست
سوره ی عشق به لب می خواند
و کمی آنسوتر
خفته در بستر خاک
هفت گلدسته که در باغ وطن روئیدند
کودکانش چو نهالی است که فردای بهار
میوه ی علم و ادب خواهد داد
خاکش امروز به این مینازد
که اقامتگه مردان بزرگی بودست
شاخه های تن توت
هست منزلگه گنجشکانی
که تلاوتگر آیات الهی هستند
کوچه هایش باریک
چون دل مردم آن سخت به هم نزدیک اند
کوچه هایی که در آن کودکی ام جا مانده
کاش یک بار دگر کودکی ام برگردد
تا که یک بار دگر چوبسواری بکنم
تا که یکبار دگر گله به صحرا ببرم
در حیاط شنی مدرسه بازی بکنم
آب بر روی بخاری ریزم
خط کش از دست معلم بخورم
زنگ تفریح روم در دل کاجستانش
بخورم نان و پنیری را که
مادرم داخل کیفم بگذاشت
کاش یکبار دگر وقت علف چینی مان
آب در کاسه برای پدرم پر بکنم
بیشه ها را یک یک سر بکشم
تا که یک لانه ی گنجشک بیابم شاید
و به هنگام غروب
خسته و کوفته بر خانه یمان برگردیم
کاش یک بار دگر کودکی ام برگردد.
کزج ای زادگه مادری ام!!
ای شکوهت همه جا مایه ی دل گرمی من!
سبز و پاینده و خرم باشی
گرچه دور از توام اما قلبم
میتپد روز و شب از عشق تو در سینه ی من
ای فدای تو همه جان و تنم
بوسه باران بکنم خاک تو را
هر زمان یاد تو می افتم و باز
گریه ام می گیرد
جز تو هرجا که روم
هست احساس غریبی با من
فصل انگور مرا یادم کن
فصل داس و علف و مزرعه و بوی بهار
فصل گرم خروار
فصل گیلاس و انار و گردو
فصل توت
پشت بام و من و گنجشک و قوروت
فصل برف و من و کرسی و بخاری چوبی
نوبت گله و چوپانی و صحرا و غروب
کاش یک بار دگر کودکی ام برگردد
کزج ای شوکت اجدادی من!!
مایه ی شادی من!!
ای تو آبادی من!!
تا زمانی که درختان تو از نغمه ی گنجشک پر است
تا زمانی که نفس میکشم و جان دارم
تا زمانی که درون رگ من خون تو هست
با همه جان و تنم
از صمیم دل خود
دوستت خواهم داشت
ای کزج! !!!

عبدالخالق رضایی کزج